இருண்டகாலத்தின் பதுங்குழி

சொங்களற்றவர்களின் அசையா முகங்களில்
சங்கீதம் பாடி ஆடுகின்றன ஈக்கள்

இரவுக்கும் பகலுக்கும் இடையில்
மாபெரும் யுத்தப்படை ஒன்று
என் கிராமத்தை கடந்து போயிருக்கையில்
காணவில்லை விளையாடிக்கொண்டிருந்த குழந்தையை

சாட்சிகளற்றவர்களின் நிலத்தில்
கைது செய்யப்பட்ட குழந்தை ஒன்றை
ஏற்றுக்கொள்ளவும் யாருமில்லை
மீண்டுமொரு இருண்ட காலத்தில்
பதுங்குகின்றனர் குழந்தைகள்

வானத்தில் விமானங்கள் இல்லை
எத்திசைகளிலிருந்தும் செல்கள் வரவில்லை
வானத்தையும் திசைகளையும் கண்டு
அஞ்சுகின்றன குழந்தைகள்

இப்போது எங்களிடம் துப்பாக்கிகள் இல்லை
பீரங்கிகள் எதுவும் இல்லை
விமானங்களும் இல்லை
போர்க்களங்களைத் துறந்துவிட்டோம்
பாசறைகள் யாவற்றையும் மூடிவிட்டோம்
ஆனாலும் ஏனோ சுற்றிவளைக்கப்ட்டிருக்கிறோம்
ஒரு போர் நடந்துகொண்டிருக்கிறது.

இராணுவம் ரோந்து செல்லும் வீதியில்
யாரோ ஒருவன்
சைக்கிளை நிறுத்திவிட்டுச் சென்றுவிட்டான்

யாரோ கதவை தட்டிக்கொண்டிருக்கும்
வீட்டுக்குள் வசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்
யாரோ ஒருவன் துப்பாக்கியோடு
துரத்திக் கொண்டிருக்கும் தெருவில்
சைக்கிளை மிதித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்

எல்லோருமே தேடப்படும் நகரத்தில்
எனக்கொரு பதுங்குகுழி எங்கிருக்கிறது?

குழந்தைகள் பார்த்தில்லை ஒளிமிகுந்தகாலத்தை
என்னிடம் இருப்பதுவோ
இருண்டுபோன பதுங்குகுழிகள்.

தீபச்செல்வன்